Merhaba Ben Hatice Özer 1999 İzmir doğumluyum,
İstanbul Üniversitesi Çocuk Gelişim mezunuyum.

Kudüs’te ilk hissettiğim duygu çaresizlik oldu, ama bu olaylara yahut oranın halkına karşı değil, kendime karşıydı. Normalde kendimi çok rahat ifade edebilen biri olmama rağmen bu duyguların tarifi mümkün değildi, gelip görmeyen biri asla anlayamaz, tüm sözcükler havada kalır.

Bu sefer başkaydı, bu sefer bizleri görünce gözlerindeki heyecanlı gülüşü değil de kırgınlığın arkasındaki umudu gördük Filistinli kardeşlerimizin yüzünde, sadece öyle hissetmiyorlardı bunu açık açık söylüyorlardı da “Kudüs kırmızıçizginiz değil mi? O çizgi kararmadı mı çoktan?” Ne verecek cevabımız ne de takatimiz vardı hissettiklerimiz karşısında. 80 milyonluk ülkemizden yola çıkan tek gruptuk, mübarek beraat gecesinde Mescidi dolduran tek Türkler… Cuma namazında bir abla Türk grubu içeri almamışlar diye üzgün bir şekilde anlatırken “hayır abla biz buradayız” dedik gözleri ışıltı ile parladı ve ardından omuzlarımdaki yükü daha da ağırlaştıran o soru geldi “Ramazanda da gelecek misiniz ?” O anda hemen “arkadaşlarım gelecek” diye cevapladım sorusunu çünkü Kudüs Kumbarası Ramazanda da Aksa’nın avlusunu dolduracak biliyorum. Ama sadece bizleri değil sizleri de bekliyorlar. Bekleyenleri bekletmeye umutlarını kırmaya devam mı edeceğiz? Oysaki yol açık ve bizler için çok güvenli, bize kalan tek şey ise yola çıkmak…

Bu noktada Kudüs kumbarasına bağış yaparak bizlerin önünü açıp kavuşmasına sebep olan sizlere de teşekkür ediyor en yakın zamanda size de kavuşmaların en güzelinin olmasını diliyorum.