Hala yaşadığımı idrak edemediğim, hala sadece hayalimde gibi. Sanki evimiz orası, ait olduğum yer hissini hala özlüyorum. Bizler döndük ama kalbimizin ruhumuzun bir parçası orada kaldı. Her anını dolu dolu yaşamaya, hissetmeye gayret ederek bu yolculuğu tamamladık ama asıl yolculuk eve döndüğümüzde başladı. Artık şahidim çünkü orada olanlara, zulme. O güzel çocukların hissettikleri zulme. Şimdi daha büyük sorumluluğumuz var. Bu bilinci, bu dava şuurunu insanlara aktarabilmek. Oradaki bir büyüğümüz şöyle aktarmıştı; “Allah’u Teala soracak hesap gününde. Ya Mescid-i Aksa’da Müslüman kardeşin zor günler geçirdi, oraya sahip çıkmaya çalıştı. Sen ne yaptın?” Elhamdülillah artık buna hepimizin verecek cevabı var. Sizler belki gidemediniz ama vesile oldunuz sayenizde biz gittik. Allah vesile olanlardan razı olsun. Selamınızı ilettik. Tekrarı ne zaman nasip olur bilmiyorum ama, gidemesem de birilerinin gitmesine, orayı yaşayıp hissetmesine vesile olmakla yükümlüyüm. Rabbim bizi hür Aksa’da buluştursun inşallah.